Αν πάμε πίσω στην ιστορία , θα γνωρίσουμε έναν από τους απόλυτους έρωτας που υπήρξαν… τον Έρωτα του Ναρκίσσου.

Κι όμως, με την γενικότερη έννοια του «είμαι ερωτευμένος» , ο Νάρκισσος φυσικά ζούσε τον έρωτα αλλά με τον εαυτό του.

Νάρκισσος του Καραβάτζιο

Η ιστορία έχει ως εξής : «Μια πάρα πολύ ωραία μέρα , πέρασε από μία λίμνη και έκατσε δίπλα της, καθώς αντίκρισε στα νερά της το όμορφο πρόσωπο του. Προσπάθησε με το χέρι του να αγγίξει το άλλο του μισό , δηλαδή τον εαυτό του, μέσα από το νερό αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι συνέχιζε να κάθεται εκεί και να αυτοθαυμάζεται περνώντας ο χρόνος χωρίς άλλο σκοπό, απλά να συνεχίζει να ερωτεύεται. Το αποτέλεσμα ήταν να μαραζώσει και να πεθάνει. Η μυθολογία αναφέρει επίσης ότι στη θέση , φύτρωσε το γνωστό λουλούδι Νάρκισσος  ως σύμβολο της φθοράς και των χθόνιων θεοτήτων.»

Το δίδαγμα όλης αυτής της ιστορίας είναι δύο:

1. Ότι πρέπει να ερωτευτείς πρώτα τον εαυτό σου και να τον αγαπήσεις όσο κανένας άλλος, και κάπως έτσι θα είσαι έτοιμος / η να δεχτείς τον έρωτα από τους γύρω σου. Θα σε ερωτευτούν για αυτό που είσαι , για τα καλά εκείνα όπου εσύ ο ίδιος / ια έχεις ερωτευτεί τον εαυτό σου.
2. Ο μύθος του Ναρκίσσου αφηγείται, στην πραγματικότητα, την τραγωδία της απώλειας του εαυτού μας. Τον εξαπατά η αντανάκλαση της εικόνας του, αφού δείχνει μόνο το τέλειο, υπέροχο πρόσωπό του και όχι τον εσωτερικό του κόσμο. Η πίσω όψη και η σκιά του παραμένουν κρυφές γι’ αυτόν, αφού ούτε φαίνονται ούτε ανήκουν σε αυτή την πολυαγαπημένη αντανάκλαση της εικόνας του. Οπότε σταματά να ερωτεύεσαι αυτό που βλέπεις, και ψάξε βαθύτερα στον άλλον / η για αυτό που ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ, γιατί μπορεί να είναι πανέμορφο!!!

“Don’t judge a book by its cover”

(Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του)

― George Eliot, The Mill on the Floss